Kreatorka SzczęściaSzczęście nie jest czymś co można odłożyć na przyszłość, lecz czymś co musisz stworzyć już teraz!

Podobno wiemy o sobie tyle, na ile nas sprawdzono.

Trudno się nie zgodzić z powyższym stwierdzeniem. W moim życiu przed myślałam o sobie zupełnie inaczej. Prawie jak o Superbohaterze, który poradzi sobie bez wysiłku w każdej sytuacji, która się nadarzy.
W moim życiu po zmieniłam pogląd na wiele rzeczy dotyczących mojej osoby.

Kilka lat chorowania za mną. Ile jeszcze przede mną…?

W tym czasie bardzo dużo się o sobie dowiedziałam. To cenna wiedza, którą z premedytacją wykorzystuje teraz zarówno w życiu prywatnym jak i zawodowym.

Wiem już, że bycie niepoprawną optymistką w różowych okularach nie wystarcza, żeby życie czasem  nie dało Ci w kość. Trudno się do takich sytuacji przygotować, trudno je przewidzieć, trudno dopuścić do siebie myśl, że złe rzeczy mogą przytrafić się i Tobie, …ale to życie!
Składa się z dobrych i złych chwil, tylko dla każdego z nas definicja tego co jest złe i dobre będzie inna.

Zawsze byłam chorowitym dzieckiem. Nie robiły na mnie wrażenia kolejne wakacje w szpitalu, nowa seria zastrzyków czy wymyślne badania w groźnie wyglądających sprzętach. Nabrałam wtedy pewności, że ze wszystkim sobie poradzę, zawsze się znajdzie jakieś rozwiązanie.

Ale rak mnie złamał.

Po raz pierwszy poczułam się tak bezsilna kiedy lekarz bez zbędnych wstępów i skrupułów zakomunikował mi, młodej jeszcze dziewczynie, że dobrze to się raczej nie skończy.

Może złamała mnie jego bezwzględność, może chłodny i oschły ton, a może po prostu diagnoza i leczenie, które wymagało ode mnie wielu poświęceń.

Ten stan letargu trwał dość długo. W głowie nie było nic oprócz ” nie ma po co walczyć, lepiej spędzić ten pozostały czas w jakimś ciepłym kraju, a potem godnie umrzeć” . Słabło ciało. Z każdym dniem było mnie mniej. Czułam jak granica tego pozostałego czasu kurczy się coraz bardziej.

Nie wiem co się stało, że pewnego dnia jakaś dźwignia w mojej głowie przekręciła się. Być może Miłość, która stanęła na mojej drodze dodała mi wiary we własne możliwości, nadała sens tej walce.

Dzisiaj wiem, że wszystko zaczyna się w głowie. Kiedy głowa poddaje się – poddaje się i ciało!
Przykładów na to mam wiele.

Córcia, której miało nie być, Orla Perć zdobyta dwukrotnie mimo  niedowładu w nodze i słabej sile rąk, w miarę normalne ( o ile tak można powiedzieć) życie z rakiem w tle, a nie na pierwszym planie.

Jasne, że mam kiepskie dni. Wystarczy wrócić do kilku ostatnich wpisów. Ale wiem też, że to całkiem normalna sprawa! Czasem wręcz potrzebna! Bo ile można zgrywać Superbohatera?!?

Staram się, żeby ten stan nie trwał zbyt długo.

Stawiam sobie nowy cel: znaleźć lepszego lekarza, pojechać do Gruzji i pochodzić po Kaukazie, wybrać się na wycieczkę rowerową z rodziną i przestawiam trybik na działanie.
Widzę, że kiedy głowa walczy, ciało nabiera sił.

Nie twierdzę, że jedną myślą zmienimy bieg rzeczy. Też mam gorsze momenty, w których, żebym nie wiem jak bardzo była zdeterminowana nie jestem w stanie czegoś zrobić. Choroba narzuca pewne ograniczenia.
Ale to, że nie mogę zrobić czegoś teraz nie odbiera mi marzeń, że będę mogła to zrobić za jakiś czas.

Już samo planowanie, wizualizacja celu dostarcza mojemu ciału endorfin. Każdy mały krok w kierunku jakiejś zmiany na lepsze cieszy każdą komórkę mojego ciała.

Nauczyłam się, że NA WIELKI SUKCES SKŁADA SIĘ TYSIĄC MAŁYCH KROKÓW.

Dla mnie sukcesem będzie wyjechać w przyszłym roku do Gruzji i poszwędać się po górach. Już z głową pracujemy nad tym, żeby ciało nie odmówiło posłuszeństwa.

A nad czym Ty popracujesz?